روزنامه نگار
روزنامه نگار

روزنامه نگار

اوضاع نابسامان تر از این صحبت هاست

می گویند خبرنگار و رسانه باید مستقل باشد؛ قلمش سمت شخص، حزب، گروه یا دولت نلغزد و به نفع آن ها به حرکت در نیاید. داشتن وجدان کاری، بی طرفی و قضاوت نکردن از دیگر ویژگی های خبرنگار است؛ اما به راستی از رسانه و خبرنگاری  که تحت حمایت های مادی دولت قرار دارد و وزارت ارشاد بیمه اش کرده است، می توان انتظار داشت چنین ویژگی هایی داشته باشند؟ به نظر من عزت نفسِ بالا، مهم ترین ویژگی یک خبرنگار است که در همه مراحل حرفه ای به یاری او می شتابد؛ به ویژه در نشست های خبری. اگر خبرنگاران کشور و شهر ما -چه مو سفید کرده های این حرفه و چه جوان های بی تجربه ای مثل من- عزت نفس می داشتیم، هرگز اجازه نمی دادیم نشست های خبری 4-3 ساعته با چرب زبانی های مسئولان همراه باشد و هرگز اجازه نمی دادیم مسئولان به راحتی از سوالات چالشی بگریزند. البته اوضاع نابسامان تر از این صحبت هاست؛ چرا که خبرنگاران به دلایل مختلف (که نمی خواهم بگویم) اساسا هیچ سوال چالشی ای نمی پرسند که خدایی ناکرده مسئول محترم خاطرش آزرده شود. یادم می آید دو سال پیش معاون مطبوعاتی وزیر فرهنگ و ارشاد به اصفهان آمده بود و جلسه ای را با اهالی رسانه ها ترتیب داد. در آن جلسه، مدیران مسئول رسانه ها و خبرنگاران برای سهمیه آگهی، بیمه و حمایت های مالی چنان به تریبون ها چنگ زده و به جان هم افتاده بودند که از خودم پرسیدم «چرا وارد شغلی شدی که متخصصان آن چنین تفکراتی دارند.» اما آخرین شاهکار مدیران رسانه های شهر من، «جلسه هم اندیشی هیات رئیسه اتاق بازرگانی با مسئول رسانه ها» بود که نیازی به گفتنش نیست... راستی آن هایی که خود را قدیمی و مو سفید کرده این حرفه و صندلی های ردیف جلو را ارث پدری خود می دانند، چرا هیچگاه مقاله یا مطلبی که بتواند صندلی مسئولان شهر را به لرزه در آورد، ننوشته اند؟ چرا همواره خنثی  هستند و هزار چرای دیگر در ذهنم است؛ اما فنرهای صفحه کلید رایانه ام را دوست دارم.
نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد