روزنامه نگار
روزنامه نگار

روزنامه نگار

قحطی خوشحالی

عمق غمگینی جامعه ام را از خندیدن به عروسک «جناب خان» با آن صدای نکره اش درک کردم. جامعه ای که حتی برای باخت تیم ملی فوتبالش در جام جهانی به خیابان ها ریخت و خوشحالی کرد. جامعه ای را که به هر دلیل و با هر بهانه سطحی ای خوشحالیِ بی حد و حصر می کند نمی پسندم. گویی در این سرزمین قحطی خوشحالی آمده ست.

نظرات 2 + ارسال نظر
فاطمه گلی سه‌شنبه 10 فروردین 1395 ساعت 16:28 http://tapeshha.blogsky.com

به قول فاضل نظری:
هنوز غصه خود را به خنده پنهان کن
بخند! گرچه تو با خنده هم غم انگیزی


بیت زیبایی هست.
سپاسگزارم از نظرت

یاس مِد سه‌شنبه 10 فروردین 1395 ساعت 16:01 http://medicalstudent.blogsky.com

من اینطور فکر نمی کنم.
همه جای دنیا بعد از پیروزی تیم های ملی کشورشون توی خیابون خوشحالی میکنن.منحصر به ایران نیست.
شادی کردن به شخصیت و ذات آدما برمیگرده.
نه به ملیت و محل زندگی.
به نظرم مردم ما هم در حد معقول و مثل بقیه شاد هستن.

ای کاش پس از «برد» تیم کشورمون خوشحالی می کردیم؛ نه پس از «باخت» به بوسنی.
سپاسگزارم از نظرت

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد