روزنامه نگار

دلم آتش می گیرد...

مردم سوریه اگر پیش بینی می کردند سوریه به چنین روزی میفتد، هرگز دراین میدان تجمع نمی کردند. به راستی چرا مردم خاورمیانه در هدایت قیام ها و خواسته های خود «ضعیف» عمل می کنند؟ مردم سوریه می توانستند بدون آنکه زمینه ای مساعد برای آشوب ایجاد کنند، خواسته های مدنی و مشروع خود را مطرح سازند؛ اما چه می توان گفت؟ بهار عربی و جو روانی انقلابی گری اعراب سایر کشورها بر مردم سوریه غلبه کرد و از دل خیزش مردم سوریه چیزی در نیامد جز ده ها هزار کشته و میلیون ها مهاجر جنگ زده. امروز دلم برای کودکانی می سوزد که بی هیچ گناهی در راه مهاجرت به کشورهای اروپایی در دریاها غرق می شوند. پر از غصه می شوم برای زنان و کودکانی که هیچ راه فراری ندارند و مجبورند با تشنگی و گرسنگی زیر بمباران های داعش، روسیه و ارتش اسد جان بسپارند یا حداقل تن و بدنشان از اضطراب بلرزد. چه باید گفت به مردمانی که شعور اجتماعی و سیاسی ندارند؟ چه باید گفت به مردمانی که سوریه، این کشور رویاها را دو دستی تقدیم شپش های داعشی و جنگ طلبان کردند؟ کجاست آن سوریه ای که در سال 2011 من از آن بازدید کردم. دلم آتش می گیرد...