درباره من
روزنامه نگاری خواندهام و همچنان مینویسم.
ادامه...
نظرسنجی
ابر برجسب
مجتبی نیک اقبال ایران توسعه دلار فقر رکود انتخابات حسن روحانی آمریکا طالبان افغانستان چین سینما روسیه اقتصادجدیدترین یادداشتها
همه- جهان در آستانه شلیک آخرین تیر روسیه در نبرد با غرب؟
- نبرد اردوغان و قلیچدار اوغلو در حساس‌ترین انتخابات ترکیه
- افغانستان؛ آخرین شطرنج آمریکا و شوروی در جنگ سرد
- تله اوکراین و تایوان؛ بازی آمریکا با روس‌ها و چینی‌ها
- قرار نیست توافق هسته‌ای گرهی از مشکلات مردم باز کند
- اگر جویای حقیقت هستید، ضرورت دارد حداقل یک بار به همه‌چیز شک کنید
- کشاورز فقیری که هیروشیما و ناگاساکی را با خاک یکسان کرد
- استالین؛ زندگی در وحشت کمونیسم
- تی‌تی؛ فیلمبرداری خوب از داستانی ضعیف
- علف‌زار؛ فیلمی امیدوارکننده در برهوت سینمای ایران
بایگانی
- فروردین 1403 1
- اردیبهشت 1402 1
- شهریور 1401 5
- تیر 1401 3
- اردیبهشت 1401 1
- بهمن 1400 1
- شهریور 1400 1
- مرداد 1400 1
- تیر 1400 4
- فروردین 1400 1
- اسفند 1399 1
- بهمن 1399 1
- دی 1399 3
- آذر 1399 1
- مهر 1399 1
- شهریور 1399 1
- خرداد 1399 1
- دی 1398 2
- آبان 1398 2
- شهریور 1398 1
- اسفند 1397 3
- آبان 1397 1
- مهر 1397 2
- شهریور 1397 4
- مرداد 1397 1
- تیر 1397 2
- خرداد 1397 1
- اردیبهشت 1397 2
- فروردین 1397 1
- اسفند 1396 4
- بهمن 1396 2
- خرداد 1396 1
- اردیبهشت 1396 5
- فروردین 1396 4
- اسفند 1395 5
- بهمن 1395 2
- دی 1395 3
- آذر 1395 5
- آبان 1395 5
- مهر 1395 8
- شهریور 1395 4
- مرداد 1395 4
- تیر 1395 14
- خرداد 1395 7
- اردیبهشت 1395 7
- فروردین 1395 14
- اسفند 1394 12
- بهمن 1394 10
- دی 1394 11
- آذر 1394 7
- آبان 1394 4
- مهر 1394 5
- شهریور 1394 4
- مرداد 1394 5
- تیر 1394 5
- خرداد 1394 4
- اردیبهشت 1394 1
- فروردین 1394 2
- اسفند 1393 7
- بهمن 1393 1
- دی 1393 1
جستجو
افسوس...
اگرچه همه انسانها گمان می کنند مشکلشان از مشکل همه مهم تر و بزرگ تر است، من مشکلاتی باور نکردنی ای دارم که تاکنون در مقابلم شکلات بوده اند. مشکلاتی که در نگاه اول سطحی هستند، اما با دقیق شدن در آن می توان پی به فاجعه بودن آن برد. فاجعه!
بیش از ۲۵ سال با این مشکلات زندگی کرده ام اما خم به ابرو نیاورده ام. هیچگاه نخواسته به عمق این فاجعه پی ببرم. وقتی می بینم با وجود چنین مشکلاتی هنوز هم می توانم کار کنم، بخندم، در این شهر راه بروم و آن را از نزدیک ترین انسان های دور و برم پنهان کنم، خنده ام می گیرد. خنده ای از تهه دل اما تلخ؛ خنده ای به تلخی کاکاویی با خالصیت ۱۰۰ در ۱۰۰. راستی چگونه توانسته ام با چنین مشکلات خنده دار و عجیب و عمیق زندگی کنم؟ من اگر به لحاظ برخی امکانات اولیه، هم تراز دیگران بودم، شهر را زیر رو می کردم و جوری خودم را نشان می دادم که همگان انشگت به دهان بگیرند؛ اما افسوس...
خندیدن به مشکلات ، زندگی کردن با اونا و سعی در نادیده گرفتنشون یه چیز ژنتکی هست که تو وجود همه ایرانیا موج میزنه
کاملا باهات موافقم. چون عادت کردیم